مناجات

در خویش می گدازم و دستانم شعله شعله به سمت تو قد میکشد

در خویش می گدازم و لهیب آه مکررم افق افق می شکافد و پیش می راند

در خویش می گدازم و سجده سجده زمزمه ی ذکر تو را مرهم آرامشم می کنم

در خویش می گدازم و قطره قطره بلور گدازنده ی اشک

چون شهاب های داغ بی آرام از آسمانه ی چشم هایم جاریست

بی خنکای عنایتت

معبود

جز خاکستری در دست باد نیستم

آسمان رحمتت هماره آبی باد

ای که سفره ی محبت تو پر رنگ است

معبود من

حقیقت یکتای مطلق

استوار

بر کنگره ی عرش ایستاده ای

و عطر لطف و رحمت بر جهان می پاشی

قطره قطره با هر باران نازل میشوی

و برگ برگ با هر درخت به آسمان سر می کشی

دریاب معبود من

این دست های نیایشی را که دیری است

جراحت روح مرا فریاد می کشد.